Rozdział 50

OCZAMI ZAYN'A .

-Lou..gdzie jest Vicky?-zapytałem, przyjaciela siedzącego obok mnie na krześle. Przebiegł wzrokiem wąski korytarz, po czym spojrzał na mnie.
-Nie wiem. Mówiła, że idzie do toalety.-odpowiedział niepewnie.
-Ale to było z jakieś 20 minut temu..-dodałem od siebie i wstałem z miejsca, nerwowo przeczesując włosy.
-Może dostała jakiś telefon i rozmawia przed szpitalem.-wtrącił Louis, uspokajając mnie trochę. Usiadłem ponownie na krzesło, znajdujące się naprzeciw sali, do której niedawno została po operacji przewieziona Eleanor. Każda minuta mijała dosyć szybko, a Vicky nadal nie było w zasięgu mojego wzroku. Włożyłem rękę do kieszeni, by zadzwonić do dziewczyny, jednak z marnym skutkiem. Sięgając po swój telefon, zorientowałem się, że w drugiej kieszeni mam komórkę dziewczyny, z której dzwoniłem na pogotowie. Tommo widząc mój niepokój poklepał mnie po ramieniu.
-Przejdę się Jej poszukać.-powiedziałem w pewnym momencie, przerywając ciszę.
-Jak chcesz.-odpowiedział Louis. Rozumiem, że nie przejął się zbytnio zniknięciem Vicky. Miał teraz inne zmartwienia na głowię. Jego żona i córka.. Tak czy owak podniosłem się z miejsca, kierując się na koniec korytarza, gdzie za rokiem były schody, które prowadziły na parter, gdzie znajdowało się główne wejście. Moje szybkie kroki zatrzymały głosy zdenerwowanych pielęgniarek, prowadzących głośny dialog.
-Nie wiem jak to się stało!-powiedziała jedna. Wsunąłem się za ścianę, by uniemożliwić kobietą mój widok. Sam nie wiem czemu przykuła mnie ta rozmowa. Mimo tego, że wiem, że nie powinienem podsłuchiwać, postanowiłem zostać.
-Jak mogłaś! Nie wiesz co teraz może się stać! Nie wiesz kto wziął te leki! Te lekarstwa były przygotowane dla trzech pacjentów! Mieszanina ich dla osoby, w pełni zdrowej fizycznie, może okazać się śmiertelna!-powiedziała podniesionym głosem, jedna z kobiet. Widać, że starsza. Dopiero teraz zdałem sobie sprawę z tego co właśnie mogło mieć miejsce. Vicky była w naprawdę złym stanie. Wybiegłem zza ściany jak poparzony.
-Wszystko w porządku?-zapytała jedna z kobiet, zatrzymując mnie.
-Tak!-burknąłem, jednak po chwili zdałem sobie sprawę z tego, że one mogą mi pomóc.
-Ja..przepraszam. Wszystko w porządku, ale nie widziały panie może takiej blondynki? Średni wzrost, piękne, niebieskie oczy.. Szczupła..-zapytałem, próbując jak najdokładniej opisać Jonson.
-Ja widziałam..młoda dziewczyna. Chyba straciła tu kogoś, bo wzięła kubek wody i w opłakanym stanie poszła do łazienki.-odpowiedziała jedna, nie wiedząc jeszcze co mogło się stać..albo co gorsze-co się stało. Nie odpowiedziałem już kobiecie, tylko pobiegłem do szpitalnej toalety. Nie zwracając na nic uwagi, złapałem za klamkę, która stawiała opór w otworzeniu drzwi.
-Niech pan tak nie szarpię.-warknął na mnie jakiś starszy pan w szlafroku. Za pewne pacjent.
-Chuj to pana obchodzi!-odkrzyknąłem. Wiem, że nie powinienem, ale nie myślałem nad swoim zachowaniem.
-Vicky!-krzyknąłem, ignorując gadkę, starszego mężczyzny za plecami.
-Vicky, słyszysz mnie?!-podjąłem drugą próbę, jednak bez odpowiedzi.
-No co Ty robisz, człowieku?!-kolejne uwagi pod moim adresem. Tym razem młody lekarz. Dosyć! Odszedłem na parę kroków od drzwi, co uspokoiło nerwy przechodnich korytarza. Tylko na chwilę. Rozbiegłem się i kopnąłem z impetem w drzwi, które natychmiast się otworzyły..a właściwie wyleciały z futryny.
-Vicky!-krzyknąłem, widząc blondynkę leżącą na podłodze.

OCZAMI NIALL'A.

-Niall kochanie, chodź na obiad.-powiedziała moja ciotka, do której postanowiłem przyjechać. Tylko z dala od Vicky mogłem dać Jej szczęście. Wiem, że nie wytrzymałbym, gdybym był z Nią w jednym mieście. Mam nadzieje, że bukiet już doszedł i nie znienawidziła mnie za to, że postanowiłem dać Jej wolność.
-Idę ciociu!-krzyknąłem z drugiego pokoju, próbując zablokować telefon. Jednak, gdy chciałem to zrobić, mimowolnie otworzyłem nową wiadomość. Wiadomość od Zayn'a.

Przeczytałem ją ze łzami w oczach. Nie mogłem uwierzyć w żadne przeczytane słowo.
-Kurwa!-krzyknąłem na cały dom i wybiegłem, kierując się do swojego auta. Wsiadłem, rzucając swój telefon z wzmocnioną siłą na siedzenie obok. Bez żadnej wieści wyjechałem z podjazdu swojej dalszej rodziny z piskiem opon. Chciałem jak najszybciej być w szpitalu, w którym leżała przeze mnie moja ukochana. Wiedziałem, że nie mogę poświęcić na podróż tyle czasu co w pierwszą drogę. Docisnąłem pedał gazu do granic możliwości i pędziłem w kierunku Londynu.
-Vicky przepraszam!-krzyczałem sam do siebie, zaciskając dłonie na kierownicy.
-Przepraszam...-dodałem cicho przez spływające łzy. Jeszcze nigdy się tak o nią nie martwiłem. Jeszcze nigdy nie bałem się tak o to, że mogę Jej już nigdy nie zobaczyć.
-Błagam nie teraz!-krzyknąłem. Czułem jak z sekundy na sekundę moje życie podupada. Nie chciałem już wiedzieć co będzie jutro czy za tydzień. Teraz liczyła się tylko moja księżniczka, walcząca przeze mnie o życie. Tylko i wyłącznie Ona..Nawet nie wiem kiedy minęły trzy godziny drogi. Wsłuchiwałem się w dźwięk melodii, która grała gdzieś w tle przez radio. Nie raz przez tą podróż przyhaczyłem o śmierć, ale nie zwolniłem mimo wszystko. Chciałem zdążyć do mojej kobiety. Mojej i tylko mojej!
-Jest, nareszcie!-krzyknąłem, widząc znak przywitania w Londynie. Docisnąłem jeszcze bardziej gaz, co było moim błędem. Zza zakrętu wyjechał samochód, w który z rozpędem uderzyłem, wbijając pojazd w drzewo, stojące nieopodal. Zatrząsnęło mną. Poduszki powietrzne, które otworzyły się w chwili wstrząśnięcia obroniły mnie przed większymi urazami. Wygrzebałem się przerażony z auta, podchodząc do osoby w drugim samochodzie.
-O kurwa...-powiedziałem sam do siebie, widząc opłakany stan mężczyzny, który cały zakrwawiony zawisł na kierownicy. Stchórzyłem...wbiegłem do swojego auta i po prostu odjechałem, nie zważając na życie drugiego człowieka..
_______________________________
NASTĘPNY ROZDZIAŁ ZA 20 KOMENTARZY. No i przepraszam za błędy...rozdział bardzo naciągany, bo mam mało czasu i dużo nauki.