-Tak, po prostu. Niech to będzie szaleństwo. Wyjdź za mnie dzisiaj, teraz, zaraz.-powiedział, uśmiechając się do mnie w ten swój uwodzicielski sposób.
-A gdzie pierścionek i kwiaty?-zapytałam, uśmiechając się promiennie do chłopaka.
-To jest banalne. Na prawdę tego chcesz?.-odpowiedział i odgarnął kosmyk moich włosów za ucho. Nie jestem w stanie opisać tego co czułam w tym momencie. To było wspanialsze niż motylki w brzuchu. To było prawdziwe uczucie miłości.
-Zayn, jest noc. Gdzie Ty chcesz wziąć ślub?-zapytałam nieśmiało, wtulając się w Niego. Byłam niesamowicie podekscytowana tym, że dzień, w którym powiem "tak" na całe życie Zazie nastąpi dzisiaj czy jutro.
-Wszystko załatwię na jutro. Po prostu powiedz, że tego chcesz.-powiedział. Czułam w Jego głosie nutkę zdenerwowania.
-No nie wiem, kochanie, nie wiem.-odpowiedziałam, siadając na Niego okrakiem.
-Vicky, nie rób mi tego..-szepnął, a z Jego twarzy momentalnie zniknął uśmiech.
-Czego?-zapytałam, powoli opuszczając swoje ciało na Jego tors.
-Nie odmawiaj mi.-szepnął.
-Nigdy Zayn. Chce tego najbardziej na świecie. Chce zostać Panią Malik.-odpowiedziałam. Nie odezwał się już słowem, tylko przewrócił nasze ciała, zmieniając położenie. Leżał na mnie, zaczesując pojedyncze kosmyki moich włosów do tyłu.
-Zgodziłaś się..-wyszeptał i obdarował moje usta najwspanialszym pocałunkiem na świecie.
-Nie mogę w to uwierzyć.-zaczął cicho.
-W co?-zapytałam, kładąc głowę na Jego urzeźbionej klacie. Zataczałam powoli kółka paznokciem wokół Jego pępka.
-Nie mogę uwierzyć w to, że jutro staniesz się moją żoną.-odpowiedział. Uśmiechnęłam się sama do siebie i złożyłam delikatny pocałunek na Jego ciele. Okryłam nas kocem i sama nie wiem, o której godzinie zasnęłam. Miałam wspaniały sen..Marzę o tym, by zamienił się on w rzeczywistość.
RANEK.
Obudził mnie płacz Zack'a. Wyswobodziłam się z uścisku śpiącego Zayn'a i poszłam do pokoju mojego synka. Wyciągnęłam chłopca z łóżeczka i usiadłam z Nim na bujanym fotelu przy oknie.
-Jesteś głodny, kochanie?-zapytałam pieszczotliwym głosem do mojego małego szkrabka. Obdarował mnie swoim najpiękniejszym uśmieszkiem na świecie. Pogilgotałam Go po brzuszku i podałam swoją pierś, którą po chwili zaczął ssać, dobierając się do pokarmu.
-Wiesz, że to dzisiaj staniemy się prawdziwą rodziną?-kiwnęłam głową na małego. Tak słodko mrużył oczka, jedząc swoje "śniadanie". Ponownie się uśmiechnęłam i rzuciłam okiem na zegarek. Dopiero 6:45. Westchnęłam głośno i skupiłam się ponownie na moim synku.
-Vicky? Co tak wcześnie?-zapytała zaspanym głosem po drugiej stronie słuchawki.
-Victoria i tak zaraz Cię obudzi, a ja mam nowinę.-zaczęłam podekscytowana. W mojej głowię rodziły się różne pomysły na to jak przekazać przyjaciółce wiadomość o ślubie, jednak gdy nadeszła pora poinformowania Ją o tym, nie miałam żadnego sensownie brzmiącego zdania do powiedzenia.
-No więc słucham, kochanie..-odpowiedziała.
-Dzisiaj idziemy na zakupy, a właściwie zaraz. Zbieraj się i przyjedź po mnie.-zaczęłam, uśmiechając się do telefonu.
-Vicky..na prawdę dlatego dzwonisz o tej porze? Bo chcesz iść na zakupy?-zapytała nie dowierzając w to co Jej mówię.
-Tak, właśnie.-odpowiedziałam. Słyszałam po drugiej stronie ciche westchnięcie dziewczyny. Rozłączyłam się, chcąc przekazać Jej najwięcej wiadomości, gdy już przyjedzie. Usiadłam z Zack'iem na kanapie i przytuliłam Go do siebie delikatnie. To jeszcze taka mała kruszynka. Wiem, że gdy dorośnie będzie taki jak Zayn. Mam taką nadzieję, bo ma najcudowniejszego ojca na świecie.
-No i tutaj się chowają moje skarby.-usłyszałam za sobą zachrypiały głos Zayn'a. Odwróciłam się, zostając zaskoczona lekkim muśnięciem w policzek.
-Nie ucieknę Ci. Nie dzisiaj.-odpowiedziałam.
-A jutro?-zapytał. Zaśmiałam się pod nosem i wbiłam w bruneta wzrok.
-Ani dzisiaj, ani jutro...NIGDY.-szepnęłam. Chłopak pocałował mnie czule.
-Zaraz przyjedzie Eleanor i jedziemy po sukienki, potem fryzjer, kosmetyczka i..-nie było dane mi dokończyć. Mulat przerwał mi.
-I to wszystko zostanie przełożone na kiedy indziej.-wtrącił. Zdezorientowana spojrzałam na Niego pytającym spojrzeniem.
-Nie patrz tak na mnie, Vicky. Za godzinę jest nasz wielki dzień.-odpowiedział. Sparaliżowało mnie, gdy usłyszałam, że zaraz zostanę żoną Zayn'a.
-O czym Ty mówisz?! A goście?!-zapytałam. Wstałam i gotowa byłam strzelić "focha" stuleci, gdy po salonie rozbiegł się dźwięk mojego telefonu. Podałam Zack'a Zayn'owi i spojrzałam na wyświetlacz po czym odebrałam bez zastanowienia.
-Tak El?-zapytałam.
-Nie dam rady przyjechać. Victoria chyba jest chora. Spotkamy się innym razem.-powiedziała.
-Ale El..-szepnęłam rozczarowana, na co dostałam odpowiedź tylko dźwięku oznaczającego koniec rozmowy. Rzuciłam się na sofę, chowając głowę w swoje dłonie.
-Coś się stało?-zapytał mój narzeczony. Ekscytuje mnie to określenie.
-Mojej najlepszej przyjaciółki nie będzie przy mnie w naszym dniu.-odpowiedziałam. Pogłaskał mnie po głowię i usiadł obok.
-Idź się w coś ubierz. Coś ładnego i wygodnego. Nie strój się.-szepnął.
-Jak to?-zapytałam.
-To nasz dzień i liczy się tylko to co my czujemy. Nie impreza i ilość zaproszonych gości. Idź, a ja zajmę się małym.-powiedział. Uśmiechnęłam się i wstałam z miejsca. Miał rację. Liczy się nasze wzajemne uczucie, a nie lista prezentów i gości. Pocałowałam Go w policzek i pobiegłam na górę. Wyciągnęłam z szafy coś o czym wgłębi serca marzyłam..coś co chociaż symbolizowało tradycyjny ślub.
-Vicky! Ja też muszę się ubrać!-krzyknął z dołu Zayn, co totalnie wyrwało mnie z myślenia. Założyłam delikatne perłowe kolczyki i resztę luźnej biżuterii. Uśmiechnęłam się i zeszłam na dół do moich kochanych mężczyzn. Stanęłam na schodach, widząc kątem oka jak mój przyszły mąż cudownie zabawia naszego małego synka.
-Już jestem, kochanie.-szepnęłam nieśmiało, przyglądając się obydwóm chłopakom.
-Wyglądasz pięknie.-powiedział z zapartym tchem. Spuściłam głowę, czując rumieniec na swoich gładkich policzkach. Przeszłam parę kroków i wzięłam na ręce swojego małego skarba.
-Idź się szykuj, Zayn. Zajmę się Nim.-powiedziałam i spojrzałam na chłopaka. Uśmiechnął się i w mgnieniu oka zniknął z pola mojego widzenia. Zaśmiałam się cicho.
-To co? Ciebie też trzeba przygotować, mam rację?-zapytałam Zack'a, nadal rozbawionego po zabawie z tatą.
-Pewnie, że mam. Chodź, przystojniaku.-mruknęłam do syna i poszłam z Nim do Jego pokoju. Przebrałam Go i ubrałam w czyste i schludne ubranka. Był ubrany luźno i za razem elegancko.
-Kocham Cię, Zackuś.-powiedziałam cicho i pocałowałam chłopczyka w czółko. W tym samym czasie do pokoju wszedł Zayn w jasnej marynarce i spodniach oraz w koszulki w kratę.
-Opuszczam ten dom jako panna Jonson..-zaczęłam cicho, lecz Zayn przerwał mi głośniejszym tonem.
-A wrócisz jako Pani Malik.-dokończył, kładąc dłoń na moim udzie.
-Właśnie..-dodałam cicho. Droga zajęła nam nie wiele czasu, bo Zayn wybrał kościół znajdujący się nieopodal od naszego domu. Wysiadłam i zabrałam za sobą syna.
-Masz jeszcze jakieś formalności do załatwienia?-zapytałam. Pokiwał twierdząco głową.
-Jakie?-zapytałam. Nie odpowiedział. Złapał mnie za to za rękę i poprowadził wgłąb małego, przytulnego kościółka. Gdy doszliśmy do ołtarza spojrzałam zdezorientowana na chłopaka.
-Co to ma znaczyć?-zapytałam, rozglądając się po ładnie przystrojonym ołtarzyku.
-Za chwilę powiesz mi w tym miejscu "tak".-zaczął.
-To znaczy..mam nadzieję, że to powiesz.-dodał po chwili rozbawiony. Oddałam mu cichym zachichotaniem.
-Ale nie sądzisz, że coś jest nie tak?-zapytał.
-Co masz na myśli?-wyminęłam Jego pytanie swoim.
-Nie brakuję Ci tu kogoś?-zapytał raz jeszcze. Spuściłam głowę i cicho westchnęłam.
-Wiesz, że tak. Żałuje, że nie ma tu z nami wszystkich..-szepnęłam cicho.
-Ale Cię wkręcił przyszły mąż!-usłyszałam głos zza pleców..znajomy głos Louis'a! Odwróciłam się i moim oczom ukazała się cała gromada, wystrojonych przyjaciół. Harry, Liam, Louis i Eleanor, trzymający wózek małej Victorii. Poczułam jak do moich oczu napływają łzy..łzy szczęścia oczywiście. Podbiegłam do przyjaciół i przytuliłam Ich wszystkich na raz.
-Skąd wiedzieliście?-zapytałam.
-Kochanie, taki był plan. Tylko Ty nie byłaś wtajemniczona. Zayn planował to wszystko od miesięcy.-zaczął Lou.
-A gdybym się nie zgodziła wyjść za Niego?-zapytałam rozbawiona.
-No to generalnie dupa by z tego wyszła.-odpowiedział. Zaśmiałam się i spojrzałam na Eleanor. Dała mi znak, żebym z Nią wyszła przed kościół. Posłałam przepraszający wzrok wszystkim i poszłam za dziewczyną, podając wcześniej syna, Louis'owi.
-Vicky?!-spojrzałam na krzyczącego za mną Zayn'a.
-Zaraz zaczynamy. Pośpieszcie się proszę.-dodał po chwili. Posłałam Mu spokojny uśmiech i wyszłam wraz z przyjaciółką zamykając za sobą duże, drewniane drzwi.
-Nie wierzę, że to zrobiliście..-zaczęłam nie dowierzając.
-A jednak, słońce. A teraz muszę zrobić to co Ty zrobiłaś przed moim ślubem.-zaczęła. Czułam lekkie zdenerwowanie przed tą rozmową.
-A więc słucham..-odpowiedziałam.
-Pamiętasz jak zapytałaś się mnie czy jestem tego pewna i czy na pewno chce związać się z Louis'em już do końca życia?-zapytałam..Po tych słowach wiedziałam już do czego zmierza.
-Pamiętam..-odpowiedziałam.
-Powiedz mi teraz czy Ty jesteś pewna związania się z Zayn'em już na wieki..-szepnęła. Spojrzałam w Jej oczy i bez namysłu pokiwałam twierdząco głową. Uśmiechnęła się i przytuliła mnie mocno. Naszą rozmowę przerwała cicha melodia, która miała poprowadzić mnie przed ołtarz.
-Już czas.-zaczęła dziewczyna.
-Wiem..-odpowiedziałam.
-Pójdź ze mną i zostań moim światkiem.-powiedziałam bez chwili zastanowienia. El uśmiechnęła się i pokiwała głową na "tak". Otworzyłam drzwi i powoli kierowałam się do Zayn'a stojącego przy ołtarzu. Ostatni rzut okiem na uradowaną Eleanor i...JESTEM GOTOWA. Stanęłam naprzeciwko Zayn'a i księdza.
Pokornie słuchałam każdego wypowiedzianego słowa starszego pana, udzielającego nam ślubu. Serce podeszło mi do gardła, gdy mój przyszły mąż zaczął powtarzać za mężczyzną przysięgę.
-Ja Zayn..Biorę sobie Ciebie, Vicky za żonę..i ślubuję Ci..miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę, aż do śmierci.-powtarzał to wszystko z niesamowitym uczuciem. Jego ręce drżały, a ja po prostu wsłuchiwałam się tym pięknym słowom..
-Vicky, teraz Ty..-powiedział ksiądz. Zamurowało mnie. Nie wiedziałam co mam powiedzieć, choć przed chwilą byłam żywą oazą spokoju. Spojrzałam na Zayn'a, a potem na każdego siedzącego w kościele z moich przyjaciół. Byli widocznie zestresowani moim zwlekaniem. Teraz przypomniałam sobie wszystkie dotychczasowe sytuacje jakie mnie spotkały. Przypadkiem natrafiłam na Zayn'a, wjeżdżając w Jego samochód..był bezczelny i arogancki. Potem Harry, klejący się do mnie i Jego zdrada..potem Niall.. każda sytuacja z Nim i tym, że tak bardzo go kochałam przeszła przez moje zmysły. Z drugiej strony te zdrady, ten ból i gorycz. Z Zayn'em mam cudownego syna i nareszcie tworzę rodzinę. Chociaż..jeszcze nie. Przełknęłam głośno ślinę i spojrzałam na księdza.
-Ja Vicky..biorę sobie Ciebie, Zayn'ie za męża.. i ślubuję Ci..miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci.-powiedziałam pewnie. Wszyscy odetchnęli, a ja nareszcie poczułam przelewające się we mnie szczęście. Ksiądz pobłogosławił nas i wreszcie wypowiedział to upragnione zdanie..
-OGŁASZAM WAS MĘŻEM I ŻONĄ.-uśmiechnęłam się i wpiłam namiętnie w usta radosnego Zayn'a.
2 LATA PÓŹNIEJ..
-Zack, kochanie..Nie syp piasku.-powiedziałam spokojnie do bawiącego się w piaskownicy synka. Robił dla mnie babki i różnego rodzaju rzeczy. Cieszyłam się, mogąc spędzać z Nim każdą chwilę swojego życia.
-Co robią moje skarby?-zapytał mój cudowny mąż, podchodząc do mnie od tyłu. Uśmiechnęłam się i wzięłam od Niego szklankę soku jaką mi podał. Od ślubu minęły już dwa lata, a ja czuję się jakby ten piękny dzień miał miejsce wczoraj. Nachyliłam się do pocałunku Zayn'a.
-Mamusiu..Fuj.-powiedział cicho Zack. Zaśmiałam się i pocałowałam chłopczyka w główkę.
-Teraz tato, ale szybko!-powiedział niewyraźnie. Zaśmiałam się i złożyłam czuły pocałunek na ustach swojego cudownego mężczyzny. Odwzajemnił pocałunek pogłębiając go. Przerwał nam śmiech, zapatrzonego w nas Zack'a.
-Ty podglądaczu mały.-szepnęłam do synka, gilgocząc go delikatnie po brzuszku.
-Śmieszne było.-odpowiedział, śmiejąc się i próbując uniknąć kolejnej konfrontacji z moimi rękami, łaskoczącymi Go.
-No już czas do domu. Robi się zimno.-powiedział Zayn i wziął małego na ręce.
-Idziesz Vicky?-zapytał.
-Zaraz przyjdę.-odpowiedziałam. Chłopak uśmiechnął się i wszedł z małym do domu. Wstałam i spojrzałam w zachmurzone niebo. Jestem wielką szczęściarą, mając taką cudowną rodzinę jak Oni. Do tego jeszcze Harry, Liam z Jego nową dziewczyną Danielle, którą bardzo polubiłam i Louis z Eleanor i moją kochaną chrześnicą. Cieszę się każdym dniem i teraz mogę spokojnie powiedzieć, że moje życie zamieniło się w bajkę. Czasem myślę o Niall'u, to prawda. Trudno jest wymazać osobę, która zajmowała w Twoim miejscu tak ważne miejsce..z tego co wiem wyjechał z córką, zaraz po tym jak w wypadku samochodowym zginęła Kate. Nie życzyłam im źle, ale to los zadecydował kto zasługuje na szczęście, a kto na dożywotnie męczenie się we własnym ciele..złym ciele i złych emocjach. Ja dostałam szanse i los się do mnie uśmiechnął. Tak..i nie ma to nic wspólnego z tym, że "głupi ma zawsze szczęście". Zaśmiałam się pod nosem i weszłam do domu. DOMU MOJEJ RODZINY.
__________________________________________
NO I NADSZEDŁ KONIEC TEGO OPOWIADANIA. DZIĘKUJE, ŻE BYLIŚCIE ZE MNĄ I WSPIERALIŚCIE MNIE W PISANIU. MAM NADZIEJĘ, ŻE NIE ZAWIODŁAM NIKOGO KOŃCEM TEJ OPOWIEŚCI. DZIĘKUJE ZA KAŻDY KOMENTARZ I ZA KAŻDE WEJŚCIE NA TEN BLOG. BYLIŚCIE WSPANIALI I DZIĘKUJE, ŻE MOGŁAM TU DLA WAS PISAĆ.
TERAZ ZAPRASZAM DO CZYTANIA - http://compleks-niallhoran-love.blogspot.com/ I http://onedirection69fanfaction.blogspot.com/ . KOCHAM WAS. // ANONIMOWA DIRECTIONERKA.
ROZSTRZYGNIĘCIE KONKURSU:
I MIEJSCE: Zuza Styles
II MIEJSCE: Faustyna Czaplewska.
III MIEJSCE: --------------------
Rozdział dedykowany Zuzie. :)))
