Rozdział 10

OCZAMI VICKY .

No i stało się..życie toczy się dalej, a ja nie chciałam zakończyć swojego przez jakiegoś do przesady napalonego chuja. Zacisnęłam w garści tabletki, przygotowane do połknięcia i rzuciłam je za łóżko. Był to akt desperacji. Nie wiedziałam co zrobić. Po tym co on mi wyrządził nie czułam się już kobietą..było mi dziwnie z własnym ciałem. Owinęłam się w pościel i odpłynęłam..zasnęłam, czując cieknące łzy po moich policzkach.

PARĘ GODZIN PÓŹNIEJ...

Poczułam jak ktoś okłada mnie dłońmi po policzkach, lekko je klepiąc. To Harry.
-Pojebało Cię?!- krzyknęłam, odsuwając się od niego.
-Vicky, kochanie, Ty żyjesz! - powiedział na jednym wdechu i wtulił mnie w siebie mocno.
-Nie, rozmawiasz z duchem. Masz paranormalne mocne i gadasz z umarlakami.- powiedziałam ironicznie. Poczułam jednak jego bliskość przy sobie i mimowolnie się uśmiechnęłam.
-Przestań sobie żartować! Martwiłem się! Co to są za tabletki?!- zapytał i odsunął się ode mnie, podnosząc z podłogi puste pudełko po tabletkach nasennych.
-Od dziecka mam problemy ze snem. Czasem mi się przydają. Miałam ostatnią tabletkę i ją wzięłam. Dzięki czemu pudełko jest puste. Tadam.- powiedziałam, zabawnie machając rękami, jakbym chciała podkreślić swoją rację. Miłe było to, że tak się o mnie troszczy.
-Jesteś nienormalna, wiesz?- zapytał ponownie, uśmiechając się lekko. Po raz kolejny mnie w siebie wtulił. Czułam się przy nim bezpieczna. Wiedziałam, że mnie nie tknie. A może po prostu chciałam tak czuć? Nie ważne. Objęłam go mocno, jakby miał zaraz zniknąć. Nie chciałam go puszczać.
-Wiem, ale czyż moja nienormalność, nadaje sensu Twojemu życiu?- odpowiedziałam, po dłuższej chwili, chichocząc przy tym. Nadal pamiętałam o "przygodzie" z Zayn'em, ale nie chciałam denerwować Loczka.
-Ty nadajesz mi sens życia, Twoja nienormalność to tylko dodatek. - powiedział i nachylił swoje usta do pocałunku. Mimo tego, że to Harry, to nie chciałam na to pozwolić. Nie byłam gotowa na kolejny kontakt z chłopakiem. Minęło dopiero kilka godzin..Odsunęłam się od niego, posyłając Mu spojrzenie, mówiące "przepraszam, ale nie mogę". Bałam się. Źle czułam się w swoim ciele. Hazza podrapał się w tył głowy.
-Emm..to ja już idę. Zejdź na dół jak się ogarniesz. Zjemy coś może. Na pewno jesteś głodna.- podniósł się z łóżka i powoli skierował do drzwi.
-OK, zaraz zejdę.- odpowiedziałam, mimo tego, że nie miałam najmniejszej ochoty zejść. Wcale też nie byłam głodna. Trudno, powiedziałam, że zejdę, więc klamka zapadła. Harry wyszedł, a ja podeszłam do swojej torby. To śmieszne, że jeszcze nie rozpakowałam rzeczy. Wyjęłam :

I przebrałam się w pokoju. Poszłam do "swojej" łazienki i popatrzałam w małe lustro nad zlewem.
-Jesteś taka brzydka..-powiedziałam sama do siebie, ścierając rozmazany tusz. Spięłam włosy w roztrzepanego koka i wyszłam z łazienki, tym samym wchodząc do pokoju. Bałam się zejść na dół i spojrzeć Malikowi w oczy. "Nie będę uciekać. To On powinien bać się spotkania ze mną, a nie, ja z nim"-pomyślałam. Weszłam na korytarz, wpadając na Niall'a.
-Hej ślicznotko, co Ty tak dzisiaj uciekasz przed nami?- zapytał, uśmiechając się uroczo.
-Uciekam? Ja? No co Ty..wydaje Ci się.-odpowiedziałam, czując drganie w moim głosie.
-Vicky..wyglądasz jakbyś płakała..nie znam Cię może długo, ale może czegoś Ci potrzeba?-zapytał. Troska o mnie była miła. Bardzo miła.
-Nie Niall..na serio wszystko jest w porządku.- odpowiedziałam, posyłając mu sztuczny uśmiech.
-Jak wolisz, to chodź na dół.- złapał mnie za rękę i pociągnął na schody, którymi zeszliśmy w dół. Przy schodach stała bardzo ładna dziewczyna rozmawiająca z Luis'em.
-Chodź.-szepnął mi Niall i podszedł do tej dwójki.
-O cześć Vicky.- zaczął Lou.
-Poznaj proszę Eleanor.- dziewczyna posłała mi uśmiech i wyciągnęła do mnie rękę.
-Hej, jestem Vicky.-powiedziałam w końcu.
-Jak już wiesz.. Eleanor, miło mi.- odpowiedziała, rozluźniając ścisk naszych dłoni. Dziewczyna wyglądała na bardzo sympatyczną. Nie to co Madison. Ugh.
-Idziemy do salonu?-zapytał w końcu Niall.
-Pewnie, zostawmy gołąbeczki same.- odpowiedziałam na tyle głośno, żeby Lou i jego dziewczyna usłyszeli. Zaśmiali się tylko i powrócili do rozmowy. Stanęłam z Niall'em w progu salonu. Spojrzeliśmy oboje na sofę. To co na niej zobaczyliśmy było straszne. Obrzydziło mnie to samym widokiem. Nawet nie chce wiedzieć jak poczuł się blondyn, którego rękę puściłam natychmiastowo..