Rozdział 30

Przesiedziałam w "pokoju gościnnym" do nie dawna spełniającego role mojej dawnej sypialni parę godzin. Leżałam na łóżku, na którym leżałam z Niall'em. Leżałam na łóżku gdzie została poczęta moja córeczka. Było mi strasznie źle. Nie wiedziałam już co robić. Przez moją głowę nie raz przeszła myśl, by ze sobą skończyć, jednak za każdym razem, gdy o tym myślałam, to słyszałam cichy dźwięk pukania do drzwi, jakby moja zatroskana przyjaciółka wiedziała co mam na myśli i starała się mnie bronić przed samą sobą. Gdy zeszłam zapłakana z łóżka i kierowałam się już powoli do łazienki, która jakby nie patrzeć znajdowała wejście w moim pokoju, usłyszałam powolne uchylenie drzwi. Nie odwróciłam się, myśląc, że Eleanor kolejny raz przyszła sprawdzić czy "jeszcze żyję".
-Można?-ten cichy, ale i lekko zachrypnięty mocny głos. Zayn. Odwróciłam się w Jego stronę.
-Nie mam ochoty z nikim rozmawiać, przepraszam.-powiedziałam cicho.
-To nie rozmawiaj. Po prostu chodź się przytulić.-powiedział. To było takie miłe, że nie czekałam na samodzielny obrót sprawy. Podeszłam do mulata i mocno wtuliłam się w Jego szerokie ramiona. Z moich podpuchniętych oczu, co jakiś czas spływała pojedyncza łza, jednak brunet skutecznie je ocierał.
-To może teraz chcesz pogadać?-zapytał po paru minutach stania w ciszy.
-Nie chce obciążać Cię moimi problemami, Zayn..-powiedziałam cicho.
-Chodź.-złapał mnie za rękę i pociągnął w stronę łóżka. Usiedliśmy na Nim. Patrząc w Jego oczy stwierdziłam, że mogę Mu zaufać. Widziałam, że się o mnie martwi i że chce być teraz blisko mnie. Chciałam by wiedział co myślę i chciałam by choć trochę wyobraził sobie to co czuję. Moja rozmowa z Nim przeciągnęła się wyjątkowo długo. Rozmawialiśmy z dobre dwie godziny. Opowiedziałam Mu o Niall'u, opowiedziałam o straconym dziecku i o wszystkim co przeżyłam. Za to w drugiej części rozmowy Malik rozbawiał mnie każdym swoim gestem. Pierwszy raz od dłuższego czasu tak się śmiałam, zapominając o całym Bożym Świecie.
-Dziękuje....-powiedziałam nagle, przerywając fale śmiechu po kolejnym miłym żarcie chłopaka.
-Ale za co?-zapytał, pół leżąc na moim łóżku.
-Za to, że mi pomogłeś.-odpowiedziałam.
-Nadal nie rozumiem w czym.-wyminął.
-W tym, że się śmieje i nie płaczę kolejny dzień z rzędu.-odpowiedziałam. Mulat posłał mi swój zabójczy uśmiech.
-Dla Ciebie wszystko, maleńka.Tylko...Ty.-po raz kolejny Jego gest przyprawił mnie o śmiech. Wyglądało to serio bardzo zabawnie.

-Jesteś wariatem.-wtrąciłam nagle.
-Obelga czy komplement?-zapytał, uśmiechając się.
-Zdecydowanie komplement.-powiedziałam i wtuliłam się w Niego, kładąc swoje ciało na "Jego połówce łóżka".
-Oj przepraszam.-powiedziała nagle El, która niespodziewanie weszła do pokoju. Widziałam jak się speszyła, na co odpowiedziałam śmiechem.
-El, chodź tu no!-krzyknęłam za Nią, odsuwając się od chłopaka.
-Ja nie chce przeszkadzać.-powiedziała wychylając się zza drzwi.
-No przecież nie przeszkadzasz.-odpowiedziałam.
-Ekhem, możne troszkę.-wtrącił zabawnie Mulat symulując chrząknięcie. Zaśmiałam się razem z przyjaciółką, która usiadła na krześle obok. 
-Jak się czujesz?-zapytała.
-Teraz? Genialnie. A co będzie zaraz, nie mogę przewidzieć.-odpowiedziałam.
-Ale za to ja mogę przewidzieć.-wtrącił nagle Malik. 
-W jakim sensie?-zapytałam, posyłając mu pytające spojrzenie.
-No bo w niedziele i święta lubię się bawić w jasnowidza.-odpowiedział.
-Ale dzisiaj jest wtorek.-zaśmiałam się.
-Nie pozwoliłaś mi dokończyć. Za to we wtorki lubię zabierać piękne przyjaciółki na wieczorne spacery po zamarzniętym brzegu rzeki.-odpowiedział. Jego uśmiech paraliżował mnie, choć nie do końca jestem pewna "dlaczego".
-Nie..jeszcze nie..-powiedziałam cicho, wiedząc, że to jeszcze nie czas na takie spacery.
-Vicky, życie toczy się dalej. Wszystko już będzie w porządku.-powiedziała El.
-Idź z Nim na ten spacer.-dodała po chwili.
-Nie wierzę, że żyję z takimi uparciuchami.-szepnęłam cicho.
-Słyszeliśmy to.-odpowiedzieli niemalże chórkiem. Po raz kolejny na mojej twarzy pojawił się uśmiech.
-Dajcie mi się chociaż ubrać.-w moim głosie, dało rade wyczuć, że zgadzam się na ten pomysł, choć wcale nie byłam w stu procentach do Niego przekonana.
-Mmm, nie mogę zostać?-zapytał zawiedziony Malik, gdy poprosiłam Ich o wyjście z pokoju.
-Niech się zastanowię..no wiesz..emm...nie.-odpowiedziałam, wypychając Go za drzwi. Gdy zostałam już sama w pokoju, zerknęłam do swojej torby gdzie El miała dla mnie bardzo dużo ciuchów. Wybrałam pierwszy zestaw, bo o strojeniu się nie było mowy.

  Przebrałam się w pokoju obserwując jak za oknem prószy delikatny śnieg. Za oknem było już ciemno, choć na zegarku wyświetlała się dość wczesna pora. Była dopiero 19:22. W przeciągu krótkiej chwili zeszłam na dół. Malik stał już przy drzwiach.
-Idziemy?-zapytał, gdy tylko mnie zobaczył. Obok mnie przeszedł akurat Harry.
-Vicky? Nawet nie przyszłaś się ze mną przywitać?-zapytał, podchodząc do mnie.
-Przepraszam..siedziałam w pokoju, mogłeś wejść.-odpowiedziałam.
-Widziałem, że dobrze się bawisz, więc nie chciałem przeszkadzać.-przytulił mnie do siebie, co odwzajemniłam wtulając się w Jego szerokie ramiona. Wszystko przerwało wyraźne niezadowolenie Zayn'a, który dość głośno odchrząknął na znak, że chce już iść.
-Idziemy?-zapytał ponownie brunet.
-Tak, już. Pogadamy potem, Hazza.-powiedziałam do chłopaka, którego pocałowałam w policzek i skierowałam się do drzwi. Gdy tylko oddaliłam się z Malikiem, chłopak objął mnie ramieniem.
-Co teraz zamierzasz?-zapytał nagle, przerywając ciszę.
-Z czym?-zapytałam.
-Ze sobą, z Niall'em, z waszym domem.-odpowiedział.
-Nie wiem. Kocham Nialler'a, ale między mną, a Nim już niczego nie będzie. Nie po tym wszystkim. Jeśli chodzi o dom, to co? No..nie chce wracać w to potworne miejsce. Wynajmę sobie jakieś mieszkanie w centrum. Chce zacząć od nowa Zayn. Jeżeli będzie taka potrzeba to wyjadę z miasta..kraju..myślałam o przeprowadzce do Kanady.-odpowiedziałam. Powiedziałam czystą prawdę. Chciałam znów być niezależna. Chciałam poczuć, że mogę liczyć na samą siebie, bez względu na ofiarowaną pomoc przez innych.
-Nie możesz, Vicky. Nie możesz wyjechać.-odpowiedział mi chłopak.
-Czemu?-zapytałam.
-To miasto daje mi zbyt wiele wspomnień.-odpowiedziałam.
-Nie chce żebyś wyjeżdżała, Vicky. Wszyscy Ci tu pomożemy.-powiedział, po czym Jego twarz powoli zbliżyła się do mnie. Moje i Jego usta dzieliły centymetry, po chwili milimetry..Nie wiedziałam jak mam się zachować. Słuchać serca czy rozumu ?
_________________________________
No i dodałam następny rozdział. Nie jestem z niego zadowolona, gdyż pisałam go bardzo długo i w dość nie miłej atmosferze. Pod rozdziałem 29 było 21 komentarzy. NASTĘPNY ROZDZIAŁ ZA 30 KOMENTARZY. Nie piszcie proszę, że nie dacie rady, bo to nie prawda. Dziennie wchodzi Was tu z 200 osób, a komentarzy jest ile jest. Zmotywuje Was to, a ja będę miała pewność, że zależy Wam na moim blogu. W najbliższym czasie mam plany na całkowitą odmianę, więc przygotujcie się na wszystko. Mam też do Was prośbę..czystą, uprzejmą i nieobowiązkową do wykonania prośbę.. Masz bloga ? Masz aska ? Poleć mojego bloga i śledźmy losy Vicky razem. :) Proszę o szczere komentarze nie tylko w stylu "super", choć za takie również dziękuje. To chyba tyle, a w razie pytań zapraszam na ask'a.

>>ASK<<

Przepraszam za błędy, o ile takie są, ale nie mam czasu ich sprawdzić. :)