Rozdział 42

-Niall, otwórz oczy!-krzyknęłam, klęcząc przy chłopaku. Trzymałam Jego głowę na swoich kolanach, czując jak krew wypływająca z Jego ciała, swobodnie brudzi już moje ciało. Reszta tylko stała, będąc w szoku.
-Dzwońcie po karetkę!-krzyknęłam na Nich. Łzy jakie wypływały z moich oczu, przysłaniały mi cały widok na Niall'a.
-Proszę..damy radę.-szepnęłam do chłopaka. Słyszałam w tle rozmowę Louis'a, z najprawdopodobniej oddziałem szpitala, w której prosił o karetkę. Wszyscy byliśmy bardzo zdenerwowani.
-Niall, proszę..-szepnęłam raz jeszcze. Nie zwracałam już uwagi na Zayn'a, stojącego za mną. W tym momencie ważny był dla mnie tylko Niall.
-Kocham Cię...nie możesz mnie zostawić..-szeptałam do Niego cicho, przez gorzkie łzy, spływające po moich policzkach.
-Ja..Ciebie też kocham, Vicky..-odpowiedział cicho blondyn, otwierając na chwilę oczy. Widział mój lekki uśmiech, ale niestety po krótkiej chwili znów je zamknął. Ludzie zaczęli się gromadzić w okół nas.
-Niall!-krzyczałam, mając nadzieje, że podtrzyma Go to przy życiu. Na karetkę czekaliśmy z 5 minut, przyjechała bardzo szybko.
-Uratujcie Go, błagam!-krzyczałam zrozpaczona do funkcjonariuszy karetki, którzy wnosili mojego Horanka na nosze.
-Proszę się uspokoić. Jest Pani kimś z rodziny?-zapytał szybko lekarz, stojący z boku.
-Jestem żoną Niall'a.-odpowiedziałam roztrzęsiona.
-Może Pani jechać z nami.-nie musiał mi powtarzać dwa razy. Wbiegłam do karetki razem z wnoszonym do Niej blondynem. Gdy tylko zamknęły się drzwi pojazdu, lekarze w drodze zaczęli ratować życie chłopaka. Widziałam to wszystko z boku, nie puszczając mimo tego Jego dłoni.

PARĘ GODZIN PÓŹNIEJ ..

-Ile można tu siedzieć?! Dlaczego nie ma żadnej informacji?! Dlaczego?!-krzyczałam na szpitalnym korytarzu, do moich przyjaciół siedzących na ławce przed salą operacyjną. Ja chodziłam po całej długości korytarza. Nie mogłam usiedzieć w miejscu minuty.
-Vicky, uspokój się. Wszystko będzie dobrze.-powiedziała Eleanor, ale w ogóle mnie to nie przekonało.
-Kochanie, wszystko się uło..-Zayn nie dokończył, bo skutecznie mu przerwałam.
-Nic się nie ułoży! Nie mów do mnie kochanie! To ja powinnam leżeć na salo operacyjnej i walczyć o życie! Niall się dla mnie poświęcił i jeżeli z tego wyjdzie, to każdą chwilę swojego życia spędzę z Nim!-krzyczałam. Miałam dość emocji. Łzy spływały po moich policzkach strumieniami, czułam jak ból głowy zwala z nóg moje ciało. Osunęłam się na ziemie po ścianie.
-Vicky, Vicky, w porządku?!-zatroskana Eleanor od razu do mnie podleciała.
-Tak..wszystko dobrze..-odpowiedziałam cicho. Zamknęłam oczy i przejechałam rękom po skroni. Moje ciało odmawiało już posłuszeństwa, jednak gdy zobaczyłam otwierające się drzwi sali i wychodzącego z Niej lekarza od razu wstałam i podbiegłam do Niego.
-Co z Nim?!-krzyknęłam na cały głos.
-Pani jest...?-zapytał.
-Jestem Jego żoną! Co z Nim?!-zapytałam ponownie.
-Kula dotkliwie uderzyła Pana Horana, robiąc Mu wielkie szkody wewnętrzne. Ta doba będzie decydująca o Jego życiu..-powiedział i wyszedł z korytarza, znikając gdzieś za ścianą. Stałam jak wryta. Nie wiedziałam co właśnie powiedział lekarz. Cały czas płakałam.

Poczułam jak ktoś przytula mnie do siebie. Był to Louis. Wtuliłam się w Niego nie zważając na El czy Zayn'a, którego okazało się już nie być, gdy rozejrzałam się po sali.
-Gdzie Zayn?-zapytałam roztrzęsionym głosem.
-Wyszedł..nie przejmuj się, Vicky.-powiedziała Eleanor. Nie przejmowałam się w tym momencie Malikiem. Cały czas docierały do mnie słowa lekarza "ta doba jest decydująca o Jego życiu". Doszło do mnie, że prawdopodobnie mam jeszcze tylko 24 godziny, z osobą, którą tak kocham. Dopiero teraz doszło do mnie, kto jest w moim życiu najważniejszy. Był tą osobą Niall. On był ze mną zawsze w trudnych chwilach, więc ja teraz nie zostawię Go.
-Przepraszam, Panna Jonson?-zapytał jeden z dwóch mężczyzn, ubrany w policyjny mundur.
-Tak, to ja.-odpowiedziałam.
-Możemy z Panią chwilę porozmawiać?-zapytał.
-To chyba nie jest najlepszy moment, Ona jest w złym stanie.-odpowiedziała za mnie El.
-Nie Eleanor, jest dobrze. Mogę chwile porozmawiać.-dodałam od siebie, ocierając dłoniom łzy. Funkcjonariusz policji zabrał mnie do szpitalnego bufetu. Usiadłam przy stoliku razem z Nimi.
-Wiemy kto strzelał i dlaczego.-zaczął jeden z Nich.
-W takim razie kto to był?-zapytałam.
-Była to niejaka Kate Lewis. Krewna zamordowanego Kevina Lewis'a.-powiedział, a mnie zamurowało. Przecież to była Kate. Ta Kate.
-Dlaczego?-zapytałam roztrzęsiona.
-Gdy próbowała uciec, złapaliśmy Ją na granicy. Powiedziała, że należało się to..Vicky.-odpowiedział mężczyzna. Już teraz wiedziałam, że strzał był kierowany we mnie. Poczułam ból w dole brzucha i zwinęłam się w kłębek, jęcząc coś pod nosem z bólu.
-Panno Jonson, wszystko w porządku?-zapytał brunet w mundurze.
-Emm..tak już tak.-odpowiedziałam, gdy ból się rozluźnił.
-Przepraszam, ale chce iść do męża. Czy to już koniec?-zapytałam.
-Na razie tak, ale będzie Pani wzywana na komisariat.-odpowiedział.
-Skoro to konieczne. A teraz przepraszam.-dodałam i wyszłam, kierując się od razu do przyjaciół. Podeszła do mnie moja przyjaciółka.
-Czego chcieli?-zapytała z marszu.
-Później Ci powiem, co z Niall'em?-zapytałam.
-Najbliższa rodzina może Go odwiedzić za parę godzin, teraz jest w śpiączce farmakologicznej.-odpowiedziała. Teraz wiedząc, że Niall uratował mi życie, czułam się jeszcze gorzej. Ja miałam teraz walczyć o życie. Czemu On to zrobił? Czemu zasłonił mnie swoim ciałem? Łzy cały czas swobodnie spływały po mojej bladej twarzy.
_________________________________
I jak się podoba? :) NASTĘPNY ROZDZIAŁ ZA 25 KOMENTARZY. I zapraszam też na mojego drugiego bloga ( http://onedirection69fanfaction.blogspot.com/ ). W razie pytań..

>>KLIKNIJ TU-ask<<